Afgelopen zaterdag, in mijn gezellige huisje in Scheveningen, bevond ik mezelf in een strijd die meer weg had van een slapstick komedie dan van een huishouden. Het begon als een normale, luie weekendmorgen. De zon scheen, de meeuwen krijsten zoals altijd, en mijn woonkamer zag eruit alsof een strandfeestje net was afgelopen—zand, overal zand!
Het was duidelijk: de stofzuiger moest eraan te pas komen. Nu heb ik geen gewone stofzuiger. Nee, dit is de Scheveningse versie van een ruimteschip, volgepakt met meer knoppen dan een geluidsstudio en een handleiding die langer is dan de boulevard. Maar ik was vastberaden. Hoe moeilijk kon het zijn?
Ik drukte op de aan-knop, klaar om het zand dat mijn vloer terroriseerde aan te pakken. Maar de stofzuiger had andere plannen. Hij begon met een plotse ruk vooruit, alsof hij de pier wilde bereiken voordat ik het deed. Ik verloor bijna mijn grip en rende achter de dolle machine aan, die nu door de woonkamer raasde alsof het zijn eigen missie had.
Met een verrassend behendige bocht draaide het ding plotseling naar links, recht op mijn zorgvuldig opgebouwde toren van strandemmertjes af. In slow motion zag ik hoe het bouwsel omver werd geblazen door de krachtige zuigkracht van de stofzuiger. Zandkorrels en schelpjes vlogen door de lucht als confetti.
Na wat voelde als een eeuwigheid (maar waarschijnlijk maar een minuut of twee was), slaagde ik erin om de machine tot stilstand te brengen. Uitgeput zette ik hem uit en plofte neer op de bank, terwijl ik naar het slagveld keek dat ooit mijn woonkamer was.
Toen realiseerde ik me iets: ik had misschien de controle over mijn stofzuiger teruggewonnen, maar mijn strijd met het Scheveningse zand was nog lang niet voorbij. Terwijl ik daar zat, besloot ik dat de volgende keer, als ik het strand mee naar huis breng, ik gewoon een beetje van dat zand moet accepteren als onderdeel van het Scheveningse leven.
En misschien, heel misschien, zal ik een keer iemand anders dat gevecht met de stofzuiger laten voeren.